ای مرغ نفرین! گوش من، آزرده شد از وای تو

ای بار سنگین! دوش من، با خستگی شد جای تو

ای وحشت! ای آغشته تن، با خون من با جان من

در هر تپیدن از دلم، آید صدای پای تو

ای ساقهٔ برف آشنا! امید گل کردن کجا

تا خون سبز زندگی، یخ بسته در رگ های تو؟

ای خشک سال جاودان! ای کوری ی گلزار جان!

از لاله چشمی وانشد، تا سینه شد صحرای تو

کابوس وحشت زا تویی، خواب جنون افزا تویی

هر شب به کامم می کشد، درد آفرین دنیای تو

گر لحظه یی همچون پری، خندم به ناز و دلبری

سیلی زند بر چهره ام، اهریمن سودای تو

طبعم ز جورت خسته شد، شعرم به بندت بسته شد

لب را فروبست از سخن، زنجیری ی گویای تو

نه نطفهٔ میلی در او، نه باردار از آرزو

سنگی سیت ۰۰۰ درنقش زنی، همبستر نازای تو.